ЕЛЕКТРОНСКИ КОМУНИКАЦИСКА МРЕЖИ - ПЛАНИРАЊЕ И ПРОЕКТИРАЊЕ НА КОАКСИЈАЛНА КАБЕЛСКА ДИСТРИБУТИВНА МРЕЖА
I Z33T home page I страници на македонски јазик I
Миле Кокотов (2010)
ПЛАНИРАЊЕ И ПРОЕКТИРАЊЕ НА КОАКСИЈАЛНА КАБЕЛСКА ДИСТРИБУТИВНА МРЕЖА
Коаксијалната кабелска мрежа е составена од магистрални и субмагистрални коаксијални кабелски линии. При проектирањето на мрежата се пресметува слабеењето на сигналите по каблите и другите пасивни елементи на мрежата и неопходното засилување на засилувачите кои се поставуваат на определени растојанија. Исто така се пресметуваат и шумовите и нелинеарните изобличувања внесени од засилувачите. Тие податоци се користат со цел да се обезбеди неопходното ниво и квалитет на приманите сигнали од страна на сите корисници.
Слабеењето на сигналите во пасивните елементи на мрежата се компензира преку употребата на засилувачи, при што промената на нивото на сигналите по мрежата наликува на пилеста форма слично како "заби" на пила за сечење на дрва, што е прикажано на долнава слика:
Слика 1. Оптимално гранично ниво на сигналите на засилувачите во КДС
На почетокот од главната станица (на влезот од дистрибутивната мрежа) сигналите се со определено ниво. Минувајќи низ кабелот и другите пасивни елементи на дистрибутивната мрежа, сигналот постепено опаѓа, за потоа, по засилувањето во засилувачот, повторно, скоковито да порасне до некое определено ниво заедно со неизбежното влошување на односот сигнал/шум и внесување на нелинеарни изобличувања. (види ја горнава слика)
Растојанието на „пилестите“ промени на нивото на сигналите по кабелската мрежа оддолу се ограничува со определениот минимален однос сигнал/шум, а од горе - од нормираните минимално дозволени нелинеарни изобличувања. Карактеристично за коаксијалните кабелски мрежи е тоа, што при зголемување на бројот на програмите n и бројот на последователно поставени засилувачи М, величините кои го ограничуваат минималното и максималното ниво на сигналите се приближуваат една кон друга и при определен број засилувачи (најмногу до 20) се совпаднат. Обично, (при употреба на квалитетен кабел) тоа се случува на растојание од околу 5 км од главната станица и означува дека кабелската мрежа си ги исцрпила своите можности за понатамошно ширење.
Во современите хибридни оптичко-коаксијални дистрибутивни мрежи (HFC) се настојува преносот преку оптичкиот сегмент на дистрибутивната мрежа да биде што е можно поблиску до крајните корисници и се поставуваат повеќе оптички нодови. Со тоа, коаксијалниот сегмент на дистрибутивната мрежа не е многу долг, па не мора да се употребуваат екстремно квалитетни кабли и засилувачи како што беше случај порано, кога КДС беа градени само со коаксијални дистрибутивни мрежи.
Дозволените граници на промени на излезното ниво на секој засилувач вклучен по протегањето на кабелот од главната станица кон далечните корисници, може да се определи од дијаграмот "ножица" на горнава слика. Нивото (Uout opt) при кое краците на "ножицата" се собираат е оптимално за проектирање на мрежата, затоа што при тоа ниво се постигнува максимално растојание на нелинеарните продукти при максимален однос сигнал/шум. Одржувањето на нивото на сигналот по кабелската мрежа околу оптималното ниво се обезбедува преку главните магистрални засилувачи (MLA) чие ниво може да се контролира преку пилотски сигнали.
Максималната должина на кабелот помеѓу два магистрални засилувачи се определува од максимално дозволеното слабеење на сигналите кое најчесто изнесува од 20 до 24 dB. Така, на пример, ако располагаме со кабел чие слабеење изнесува 6,5 dB на највисоката работна фреквенција (на пример кабел QR-540 на 860 MHz), користениот отсечок од тој кабел помеѓу два засилувачи не треба да биде подолг од 320 до 340m. Кога кабелот има слабеење од 13 dB/100m (на пример кабел RG-11 на 860 MHz), дозволената должина помеѓу два соседни засилувачи се намалува два пати и, изнесува само 160 до 170 m. Тоа ја наметнува потребата магистралните линии да се градат со употреба на висококвалитетни кабли кои се доста скапи.
Обично, се дозволува промените на слабеењето од сите дестабилизирачки фактори (температура, влага и сл.) да се натрупува по должината на кабелот вклучувајќи најмногу три магистрални засилувачи. Натрупаните промени на слабеењето во кабелот и во трите магистрални засилувачи се компензираат во третиот магистрален засилувач преку пилотски сигнали кои го управуваат степенот за автоматска регулација на засилувањето вклучувајќи ја и кабелската корекција. Затоа, по правило, секој трети засилувач во магистралната линија е главен (MLA на слика 100). Како што е прикажано на сликата, обичните магистрални засилувачи (LA) компензираат, на пример, околу 20dB слабеење, додека главните магистрални засилувачи (MLA), благодарение на вградените степени за автоматска регулација на засилувањето и на кабелската корекција, компензираат околу 24dB.
При проектирање и изградба на хибридна оптичко коаксијална кабелска мрежа – HFC (со примена на оптички кабли до нодови, од каде што се разгрануваат многу коаксијални кабли до крајните корисници), односно кога промената на засилувањето предизвикано од дестабилизирачките фактори за целата магистрална коаксијална линија не е поголема од 2 dB, не мора да се примени автоматска регулација на засилувањето. Во тој случај, од системот отпаѓаат генераторите на пилотски сигнал, како и употребата на главни магистрални засилувачи со автоматска регулација на засилувањето.
Ако се земе дека температурните влијанија врз слабеењето на надворешно поставените коаксијални кабли е околу 8%, а на подземно поставените коаксијални кабли е околу 2%, може да се пресмета при кои должини на магистралните коаксијални линии нема потреба од пилотско регулирање на засилувачите.
Така, на пример, ако се користи кабел (QR-540) со слабеење од 6,5dB/100m за максималната работна фреквенција, таа должина изнесува 1600 m за подземно поставени кабли, и околу 400 m за надворешно поставен кабел.
Кога слабеењето на кабелот по единица должина е два пати поголемо (кај кабелот RG-11), се добиваат два пати помали должини за каблите (800 m за подземен кабел и 200 m за надворешено поставен кабел). Со тоа се наметнува неопходноста од поставување на оптичкиот нод во центарот на реонот кој ќе се опслужува, односно колку што е можно поблиску до корисниците. (помалку корисници по оптички нод).
Во претходниот текст наведов дека постојат магистрални (или главни, односно примарни) линии или мрежи и субмагистрални (или споредни, односно секундарни) линии или мрежи. Постојат уште и крајни, односно кориснички линии или мрежи.
Магистралните коаксијални линии се најдолги во системот и се изведуваат од најквалитетен кабел (QR-540) кој има најмало слабеење на сигналите. Субмагистралните коаксијални линии се пократки и можат да се изведуваат со кабел (RG-11) кој има нешто поголемо слабеење на сигналите, додека крајните коаксијални линии се најкратки и затоа можат да се изведуваат со поевтин кабел (RG-6) кој има релативно најголемо слабеење на сигналите.
Во современите хибридни оптичко-коаксијални мрежи (HFC), магистралните линии се изведуваат со оптички кабел кој од главната станица ги пренесува сигналите до повеќе оптички нодови. Нодовите ги претвораат оптичките сигнали во RF сигнали, кои потоа се пренесуваат до крајните корисници со коаксијални кабелски мрежи (види ги сликите долу).
кликнете на горната слика за да ја видете во висока резолуција
кликнете на горната слика за да ја видете во висока резолуција
Нагодување на засилувачите во мрежата
Нагодувањето ќе го објаснам преку пример со хибридни двостепени засилувачи од типот: „C-COR flex max220“, „C-COR flex max 222“, „Teleste CXE101“, „Teleste CXE220“ и слични засилувачи кои доста често се користат во коаксијалниот дел од хибридните оптичко/коаксијални кабелски дистрибутивни системи и имаат многу слични карактеристики.
Тоа не се линиски, туку дистрибутивни засилувачи. Во современите HFC-мрежи, коаксијалните делови на мрежата се релативно кратки, па голем број оператори употребуваат вакви засилувачи во кратките коаксијални линии помеѓу оптичките нодови и крајните корисници. Цената на ваквите засилувачи е релативно ниска, но треба многу да се внимава при правилното нагодување на засилувачите за да се постигнат посакуваните перформанси.
За овој тип на засилувачи, во техничките карактеристики можат да се најдат следниве податоци:
Засилување (G) = 37dB (заедно со диплексер филтрите)
Шумен број (NF) = 8dB
Излезно ниво при -60 dB растојание сигнал/несакани продукти:
(2 channels) = 123 dBµV
CTB (42 channels) = 111 dBµV
CSO (42 channels) = 115 dBµV
XMOD (42 channels) = 111 dBµV
Излезно ниво при 107 dBmV со 110 или 77 канали:
CTB 110/77 channels = 64/71 dB *
CSO 110/77 channels = 63/66 dB *
XMOD 110/77 channels = 61/67 dB *
* Горните технички податоци се дадени при следниве услови:
Во засилувачот има корекција (slope) од 8 до 13 dB. Во највисокиот дел на фреквенцискиот спектар 650 до 860 MHz се сместени дигитални канали со QAM модулација чие ниво е подесено на -6 dB во однос на аналогните ТВ канали.
Сега на ред се малку пресметки:
Минималното влезно ниво на сигналите во засилувачот (за еден засилувач) го определуваме со помош на формулата (25) во поглавјето „Засилувачот треба да има мал сопствен шум“ од мојата друга веб страница: „Елементи на коаксијалната кабелска мрежа“. Да се потсетиме:
Потребното влезно ниво на сигналите во засилувачот за определен однос сигнал/шум треба да биде:
(25)
Горнава формула ја употребуваме во нашиов пример, па добиваме:
Потоа го определуваме минималното влезно ниво за повеќе засилувачи во каскада со тоа што при секое удвојување на бројот на засилувачи, минималното потребно ниво на влезот од засилувачот го зголемуваме за 3 dB. Така за вредноста на минимално потребното влезно ниво на засилувачот при каскадно поврзани засилувачи добиваме:
За 1 засилувач = 59 dBµV
За 2 засилувачи во каскада = 62 dBµV
За 4 засилувачи во каскада = 65 dBµV
За 8 засилувачи во каскада = 68 dBµV
За 16 засилувачи во каскада = 71 dBµV
Минималното излезно ниво на засилувачот е ограничено од минимално потребниот однос сигнал/шум, и е еднакво на минималното влезно ниво зголемено за засилувањето на засилувачот. Засилувањето на засилувачот е еднакво на 37 dB. Така за минималното излезно ниво на засилувачот добиваме:
За 1 засилувач = 59 +37= 96 dBµV
За 2 засилувачи во каскада = 62 +37= 99 dBµV
За 4 засилувачи во каскада = 65 +37= 102 dBµV
За 8 засилувачи во каскада = 68 +37= 105 dBµV
За 16 засилувачи во каскада = 71 +37= 108 dBµV
Максималното излезно ниво на засилувачот е ограничено со односот сигнал/изобличување. За 77 пренесувани канали во мрежата производителот дава податок дека засилувачот може да испорача максимално излезно ниво од 107 dBmV при CSO (Composite Second order) од 66 dB. Ова се однесува само на еден засилувач.
При каскада од повеќе исти засилувачи, за секое дуплирање на бројот на засилувачи, максималното излезно нивои треба да се намали за 3 dB, за да се задржи истото ниво сигнал/изобличување.
Така, за овој тип на засилувачи максималното излезно ниво при најнеповолното растојание до изобличувањата (CSO = 66 dB) изнесува:
За 1 засилувач = 107 dBµV
За 2 засилувачи во каскада = 104 dBµV
За 4 засилувачи во каскада = 101 dBµV
За 8 засилувачи во каскада = 98 dBµV
За 16 засилувачи во каскада = 95 dBµV
Сите овие податоци убаво е да ги разгледаме во една табела:
При вака големо засилување на засилувачот (37 dB) забележуваме дека можно е да се употребат најмногу до два засилувачи во каскада.
Ситуацијата донекаде може да се промени ако на некој начин го намалиме засилувањето на засилувачот. Тоа го правиме со помош на атенуаторот кој се наоѓа помеѓу двата засилувачки степени во засилувачот. Првиот засилувачки степен има засилување околу 15 dB додека излезниот засилувачки степен има засилување околу 22 dB. Така, ако ставиме атенуатор од 7 dB веднаш после првиот засилувачки степен, вкупното засилување на засилувачот ќе изнесува: 37-7 = 30 dB.
Сега ја повторуваме пресметката за минималното и максималното излезно ниво на вака нагодениот засилувач, и добиваме:
Значи со вметнување на атенуатор од 7 dB помеѓу засилувачките степени на засилувачот може да се стават до 8 засилувачи од овој тип во каскада и притоа да се задржи нивото на изобличување во границите како за еден засилувач (CSO -66dB)
Во случајов го земаме најнеповолниот однос на сигнал/изобличување а тоа, според податоците за засилувачот од примеров е CSO.
Треба да се има на ум дека нивото на влезниот сигнал се подразбира на влезот на првиот засилувачки степен внатре во засилувачот. Така што нивото на сигналот на влезниот конектор мора да биде повисоко, во зависност од атенуаторот и еквилајзерот на влезот пред првиот засилувачки степен во засилувачот.
Многу важно е да се запамети дека кога се мери нивото на сигналот на влезот од засилувачот (на мерната тест точка), влезниот атенуатор и еквилајзер МОРА да бидат поставени во засилувачот. Доколку атенуаторот и коректорот на влезот од засилувачот не се поставени на своето место, тогаш нема да се добијат точни вредности за нивото на сигналот бидејќи влезната импеданса на засилувачот нема да биде 75 оми. Такво едно невнимание може да резултира со комплетно погрешно нагодување на сигналите во засилувачот и со тоа, во целата коаксијална кабелска мрежа после тој засилувач ќе се појават пречки што ќе резултира со проблеми кај крајните корисници.
Од пресметките и од табелата дадена погоре заклучуваме дека минималното ниво на сигналот на влезот на предзасилувачот (првиот засилувачки степен на засилувачот) не смее да биде под 68 dBµV. За секој случај, определуваме минимално ниво од 69 до 70 dBµV. На влезниот конектор на засилувачот минималното ниво на сигналот треба да биде малку повисоко поради слабеењето на диплексерот и еквилајзерот.
Така, усвојуваме дека минималното ниво на влезниот конектор на засилувачот не смее да биде пониско од 72 dBµV.
Максималното ниво на излезот на засилувачот од овој пример, треба да биде 98 dBmV. Ова се однесува за сигналите на излезот од вториот засилувачки степен внатре во самиот засилувач. При тоа ниво, односот сигнал/изобличување ќе биде 66 dB.
Дозволеното минимално комбинирано интермодулациско и кросмодулациско растојание во КДС може да биде дури и помало од ова и да изнесува 60 dB. Тоа значи дека можеме да го зголемиме максималното излезно ниво за уште 3 dB со што комбинираното кросмодулациско растојание ќе се влоши за 6 dB и ќе изнесува 60 dB, колку што е границата на дозволеното.
Слика 2.
Така, ги добиваме следниве вредности:
1. Минималното ниво на влез на првиот засилувачки степен
(во точката Б и Њ на слика 2 = 70 dBµV.
2. Минималното ниво на влезниот конектор на засилувачот со вклучено слабеење на диплексерот (Ѓ и С) и еквилајзерот (ж и ќ) (во точката А и Н на слика 2) = 72 dBµV.
3. Минималното излезно ниво на првиот засилувачки степен (според формула 34 од поглавјето „Минимално ниво на RF-сигналите на излезот од засилувачот“ од мојата друга веб страница со наслов „Елементи на коаксијална кабелска дистрибутивна мрежа“ и слика 1 на почетокот од оваа страница), изнесува:
Uout1 min (dBµV) ≥ N75Ω + NF + G + S/N + 10 log M
каде што:
N75Ω = 2 dBµV претставува каналниот топлински шум;
NF - коефициент на шум (шумен број) на засилувачот во dB;
G - коефициент на засилување на засилувачот во dB;
S/N - нормиран минимален однос на сигнал/шум (49 dB) и
M - број на последователно сврзани засилувачи.
Така добиваме: Uout1 min (dBµV) ≥ 2+8+15+49+9 = 83 dBµV
4. Минималното излезно ниво на вториот засилувачки степен изнесува:
Uout2 min (dBµV) ≥ N75Ω + NF + G + S/N + 10 log M
Така добиваме: Uout2 min (dBµV) ≥ 2+8+22+49+9 = 90 dBµV
5. Максимално ниво на излезот од вториот засилувачки степен (точка Г и П на слика 2) треба да изнесува 101 dBµV.
6. Максимално ниво на излезниот конектор на засилувачот со вклучено слабеење на диплексерот (К и Ч) плус тапот за мерната точка (Л и Џ) треба да изнесува 100 dBµV ако засилувачот има само еден излез. Доколку засилувачот има два излези со внатрешен сплитер, тогаш максималното ниво на двата излезни конектори на засилувачот (намалено за слабеењето на сплитерот од 3,5 dB) ќе биде 96,5 dBµV.
Обично првиот засилувачки степен кај овој тип на засилувачи има засилување од 15 dB, а вториот засилувачки степен (хибрид) има засилување од околу 22 dB.
При вакви околности, вкупното слабеење на коаксијалниот кабел помеѓу засилувачите не смее да изнесува повеќе од 22,5 dB (при температура од 20 °C) за да може на влезниот конектор на следниот засилувач да пристигне сигнал со ниво не помало од 73 до 75,5 dBµV (при температурни граници на кабелот од -10 до +40 °C).
Веднаш можеме да пресметаме дека при употреба на коаксијален кабел од типот RG-11 должината на кабелот помеѓу двата засилувачи може да биде максимално 170 метри. Доколку се употребува коаксијален кабел од типот QR-540, должината на кабелот може да биде максимално 340 метри.
Со вакви должини на кабелот, атенуаторот (е и т) на влезот од првиот засилувачки степен на засилувачите, може да има вредност од околу 0 до 4 dB, во зависност од надворешната температура.
Многу е важно атенуаторот (ѕ и ф на слика 2) помеѓу засилувачките степени на засилувачот да има фиксна вредност од 6 dB, а “slope”-коректорот помеѓу двата засилувачки степени треба да има вредност од 8 dB. Поголема вредност на овие елементи ќе ги ослаби сигналите на ниските фреквенции повеќе отколку што е оптимално, па така тие ќе се доближат до нивото на шум во системот, а со тоа ќе се влоши односот сигнал/шум.
Доколку со правилен избор на елементи и должина на кабел ги нагодиме вредностите на нивото на сигнал на начин како што е опишан погоре, можеме да очекуваме дека со ваков тип на засилувачи може да се постават дури до 8 (осум) каскадно поврзани засилувачи и притоа, квалитетот на сигналите да остане во пропишаните дозволени вредности (однос сигнал/ шум од 49 dB и однос сигнал/изобличување од 60 dB).
Максималната должина која можеме да ја постигнеме од оптичкиот нод до последниот засилувач со 6 каскадни засилувачи во линија, при употреба на кокасијален кабел RG-11 ќе изнесува 6 x 170m = 1020 метри. Со употреба на кабел QR-540 оваа должина се удвојува и изнесува 2040 метри максимално.
При ова, сметаме дека првиот засилувач се наоѓа во главната станица, како втор засилувач се смета дека е оптичкиот нод, а после оптичкиот нод следуваат уште максимум 6 засилувачи во коаксијалниот дел на мрежата.
Ако при нагодувањето на засилувачите постапуваме на начин како што е опишано погоре, можеме да очекуваме дека ќе ги постигнеме следниве нивоа на сигнал (ниски/високи фреквенции) во различните точки на засилувачите означени со букви на слика 2 (при Т=20 °C):
Во точката А и Н (слика 2), односно на влезниот конектор на засилувачот (при должина на кабел 170m и излез од претходниот засилувач од 88,5/96,5 dBµV) нивото на сигналите ќе изнесува 81/74 dBµV (разлика од 7 dB помеѓу највисокиот канал (862 MHz) и најнискиот канал (112,25 MHz).
Во точката д и р (влезната мерна тест точка) нивото на сигналите ќе изнесува: 61/54 dBµV
Атенуаторот (е и т) има вредност околу 2 dB (за 170 метри кабел RG-11 при температура од 20°C).
Еквилајзерот (ж и ќ) треба да ги изедначи нивоата на ниските и високите канали на влезот од првиот засилувачки степен. Највисокиот канал (862 MHz) еквилајзерот не го ослабнува, а колку што фреквенцијата се намалува, ослабнувањето е сѐ поголемо, така што најнискиот канал (112 MHz) се ослабнува толку, колку што треба за да се изедначат ниските и високите канали. Во нашиот случај, потребно е најнискиот канал да се ослаби за 7 dB.
ВАЖНО: Постојат универзални коректори (amini) така што бројката (во dB) напишана на самиот еквилајзер означува вредност во децибели, за колку ниските канали ќе бидат ослабени во однос на највисокиот канал. Кај универзалните коректори најниската фреквенција е околу 20 MHz. Ова треба да се има на ум бидејќи во некои КДС најнискиот канал е на фреквенција од 112 MHz, така што вредноста означена на еквилајзерот треба да биде поголема за околу 80%. Обично, вредноста на еквилајзерот треба да биде околу 12 до 14 dB (за фреквенциски опсег од 862 до 20 MHz) за да направи разлика од 7 dB за фреквенциски опсег од 862 до 112 MHz.
Најдобро е да се направи претходен тест за тоа колку определена означена вредност на еквилајзерот ги ослабнува ниските канали во однос на највисоките. Oваа вредност е критична. Поголема вредност ќе ги ослаби ниските канали повеќе отколку што треба, па така тие ќе се доближат до нивото на шум со што ќе се влоши односот сигнал/шум на влезот од првиот засилувачки степен, а тоа понатаму во системот не може да се подобри.
Во точката Б и Њ (слика 2) на влезот од првиот засилувачки степен сигналите се изедначени и имаат вредност од околу 70/70 dBµV.
Првиот засилувачки степен (з и у) има засилување од околу 15 dB, па на излезот добиваме сигнали со ниво од 85/85 dBµV (Што е повеќе од минимално дозволеното 83 dBµV)
Атенуаторот (ѕ и ф) треба да има вредност од 6 dB.
Коректорот (и и х) треба да има вредност од 8 dB. (при определување на вредноста на коректорот треба да се внимава да не се земе преголема вредност со што би се ослабиле ниските канали повеќе од колку што треба и ќе се намали односот сигнал/шум на ниските канали на влезот од вториот засилувачки степен во засилувачот)
Во точката Б и О на влезот од вториот засилувачки степен (ј и ц) нивоата на сигналите изнесуваат околу 71/79 dBµV. Тоа е доволно високо ниво на ниските канали за да се добие потребниот однос сигнал/шум и истовремено доволно ниско ниво на високите канали за да може вториот засилувачки степен да ги засили без поголемо изобличување.
Вториот засилувачки степен (ј и ц) обично претставува хибриден засилувач со засилување од околу 22 dB. На неговиот излез, во точката (Г и П) добиваме засилени сигнали со ниво кое изнесува 93/101 dBµV. (нивото на ниските канали е повисоко од минимално дозволеното кое го пресметавме дека изнесува 90 dBµV, а нивото на високите канали е точно толку, колку што пресметавме дека треба да изнесува максимално дозволеното ниво = 101 dBµV)
Во диплексерот (к и ч) сигналите малку ослабнуваат (околу 1 dB) па на мерните точки (л и џ) кои се со слабеење од 20 dB, можат да се измерат сигналите кои треба да бидат со ниво од околу 72/80 dBµV.
Понатаму во сплитерот (љ и ш) кој го дели излезниот сигнал на два дела сигналите ослабнуваат за уште 3,5 dB и на излезните конектори на засилувачот (точка out 1 и 2) добиваме сигнали со ниво од 88,5/96,5 dBµV.
Доколку засилувачот не е 8-ми по ред во каскадата, може да се продолжи со следна должина на кабел кон следниот засилувач и така натаму сѐ до последниот 8-ми засилувач во линијата. Притоа треба да се брои и засилувачот во главната станица како засилувач број 1 во линијата, а по него и оптичкиот нод кој ќе го броиме како засилувач број 2 во линијата.
По осмиот засилувач, (шести по ред после оптичкиот нод), односот сигнал/шум и сигнал/изобличување е на граница од дозволените вредности.
Понатамошно ширење на мрежата е можно само со дополнителен оптички нод кој ќе ги донесе сигналите од главната станица преку оптички кабел до некоја друга локација од каде пак може да се постави коаксијална мрежа (со 6 вакви засилувачи во каскада после нодот) до крајните корисници.
Принципот на нагодување на Downstream каналите во коаксијалниот сегмент на кабелската мрежа е прикажан на следнава слика:
Постојат засилувачи кај кои нагодувањето се врши електронски. Со помош на програматор кој се приклучува на самиот засилувач кога се врши нагодувањето (атенуација и корекција на сигналите). Постојат уште поскапи засилувачи кои можат да се нагодуваат и да се мониторираат од далечина.
Сепак, основниот принцип на нагодување е ист.
Структура на крајните кориснички мрежи (топологија на мрежи)
Во секој кабелски дистрибутивен систем крајната распределба на сигналите се врши со помош на пасивна мрежа. Таа може да има еден од трите основни форми: систем „проодна линија“ или „дрво“, систем „катна ѕвезда“ и систем „ѕвезда“. Секој од овие системи има свои предности и недостатоци.
На почетокот од својот развој, некои оператори на КДС, во зависност од ситуацијата, доводот на коаксијалниот кабел до некои згради го водеа воздушно и преку покривот на зградата.
Во современите КДС, каблите до секоја зграда се поставуваат подземно. Сепак, на сликите подолу се прикажани трите основни форми на кориснички мрежи со по два начина на довод на коаксијалниот кабел (подземно и преку покрив).
Систем на корисничка мрежа „проодна линија“ или „дрво“
Кај овој систем антенските приклучоци се поврзуваат во една вертикална линија, едни под други.
Предност на овој систем е едноставната монтажа и заштеда.
Главниот недостаток е неговата нефлексибилност, што често доведува до релативно поскапо одржување. Ако се појави грешка, потребно е да се испитаат најмалку два приклучоци за да се открие истата. Исто така, евентуална грешка на едниот приклучок ќе влијае на сите други приклучоци до крајот на соодветната линија.
Овој систем денес речиси и да не се користи.
Систем на корисничка мрежа "катна ѕвезда"
Овој систем се состои од еден кабел со поголем пресек и со помало слабеење (RG11) преку кој се пренесуваат сигнали со високо ниво. На секој кат од зградата во кутија се поставува по еден "тап" (отцепник), а од него до секој стан на тој кат преку „сплитер“ (разделник) се поврзуваат кориснички кабли со помал дијаметар (RG6). Уште подобро решение за поголема изолација помеѓу корисниците е кога на секој кат се постави тап со повеќе излези (за секој стан) наместо сплитер.
Овој систем од гледна точка на потребната опрема е поскап во однос на претходниот, но овозможува релативно поевтино сервисирање. При евентуална грешка кај еден корисник, таа може да влијае само кај корисниците кои се на ист кат, односно на оние корисници кои се приклучени на ист „тап". При евентуална интервенција заради сервисирање на пример, истата може да се изврши без притоа да се исклучуваат (попречуваат) останатите корисници.
По две варијанти на овој систем се прикажани на следниве четири слики:
Систем на корисничка мрежа "ѕвезда"
Кај овој систем, секој корисник во една зграда се приклучува со посебен кабел до еден заеднички „тап“ (отцепник) со повеќе изводи. Трошоците за кабел кај овој систем се најголеми.
Просечната должина на кабел по корисник изнесува околу 60 м (во зависност од големината на зградата) што е 4 пати повеќе од просечната должина на кабелот (15 м) кај системот "проодна линија".
Монтажата на овој систем е многу едноставна, а пресметките на потребното ниво на сигналот се многу лесни.
Кај поголемите кориснички мрежи, потребно е неколку „тап“-ови со повеќе изводи да се поврзат во една заедничка - централна разводна кутија.
Кај овој систем, контролата и сервисирањето се наједноставни, а со тоа и најевтини. Притоа, контролата или сервисирањето на приклучокот за еден корисник не ги попречува другите корисници.
Две варијанти на овој систем се прикажани на следниве две слики:
Основните карактеристики и можностите за примена на наведените кориснички системи се дадени во следнава табела:
Во ходникот на зградите на секој кат се поставуваат кутии во кои се сместуваат елементи (тапови, сплитери...) со кои се дели сигналот за секој стан, односно корисник од тој кат на зградата, како на следнава слика:
Во секоја зграда се поставува и по една поголема кутија во која освен пасивни елементи, се сместува и засилувач, како на следнава слика:
На следниве три шеми се дадени примери за поставување на кориснички коаксијални кабелски дистрибутивни мрежи во згради:
кликнете на горнава шема за да ја видете во повисока резолуција
кликнете на горнава шема за да ја видете во повисока резолуција
кликнете на горнава шема за да ја видете во повисока резолуција
ИЗБОР И ОПРАВДАНОСТ НА ЛОКАЦИЈАТА НА ГЛАВНАТА
СТАНИЦА ОД КАБЕЛСКИОТ ДИСТРИБУТИВЕН СИСТЕМ
Изборот на локацијата на главната станица од кабелскиот дистрибутивен систем директно зависи од следниве чинители:
Имајќи ги предвид сите овие фактори, за секој конкретен случај, се одбира најдоброто и најекономичното можно решение.
I Z33T home page I страници на македонски јазик I