In 1971 werd na het uit elkaar gaan van verschillende lokale bandjes in en rond Badhoevedorp een nieuwe band geformeerd met de welluidende naam "Red Eyes Of Soul"

Als onderdeel van een goed bezet live muziek circuit met optredens in zowel lokale als in een wijdere omtrek bleek er, voor die tijd, een interessante formule gevonden te zijn door een mix te spelen van rockmuziek maar vooral ook blues.

Alles leek van goud... behalve die naam. Na wat geharrewar van wie hij nu eigenlijk wel en van wie hij dan wel niet was, werd besloten een nieuwe naam aan te nemen die zonodig nog indrukwekkender was n.l. "Ebon Clepsydra" wat in het Grieks zoveel betekent als "ebbenhouten water-uurwerk".

Als gevolg van een verhuizing naar het 'hoge noorden' verliet in 1974 de toenmalige solo gitarist Jan Sandbergen de groep en werd opgevolgd door maar liefst 2 nieuwe gitaristen t.w. Sietze de Waard en Pieter van 't Klooster.
Beide gitaristen waren van een dermate kaliber dat de band al snel de nodige indruk en naam maakte en er aan werk dan ook geen gebrek was.

Toen bassist Frank Tulfer op tragische wijze plotseling overleed werd Ronald Leunis op de lage tonen plek ingezet en in deze bezetting werd gedurende jaren met behoorlijk veel succes gewerkt.

Als constante factor (hij kwam, zag en ging nooit meer weg) neemt de drummer Ruud van Heel ruimschoots de leiding in de competitie "wie houdt dit het langst vol" en omdat drummen alleen ook maar wat is ontpopte Ruud zich als zeer verdienstelijk leadzanger.

De naam, eens met zoveel tamtam geïntroduceerd, bleek toch een groter probleem dan aanvankelijk werd gedacht. Bij alle interviews en aankondigingen van optredens op affiches en in de lokale dag- en weekbladen bleek vrijwel geen reporter, redacteur, zetter of wie dan ook in staat de naam correct te spellen. Het is niet geheel onmogelijk dat de band het twijfelachtige record bezit een naam te hebben die in zoveel verschillende vormen en spellingen bestond. Uiteindelijk heeft men besloten om de staart van de naam te offeren en heet de groep voortaan "Ebon"

Intussen werd de groep uitgebeid met nog een gitarist om de ritmegitaar partijen op te pakken.
Dit was Ron Schnater, die daarvoor in met Amsterdamse formatie Split de scène in Amsterdam zuidoost en omstreken onveilig maakte.

In 1979 raakte Ronald Leunis betrokken bij een uiterst vervelend ongeval en bleek voor lange tijd uitgeschakeld. Omdat dit vlak voor een belangrijk optreden gebeurde en men er niets voor voelde om dan maar af te haken, werd Jan Sandbergen, de oude sologitarist, gevraagd om tijdelijk in te vallen als basgitarist.
Toen ook na langere tijd bleek dat Ronald niet meer in staat om zijn oude taak opnieuw op te pakken, werd gezamenlijk gekozen voor een definitieve plek voor Jan op de bulderplek.

Na alweer een onvermijdelijke verhuizing verliet gitarist Sietze de Waard de band en verschoof de taak van Ron Schnater steeds meer naar de plek van tweede sologitarist, om geen geweld aan te doen aan de formule van dubbele sologitaar partijen.
Om aan de andere kant niet het onmisbare 'muzikale behang' te verliezen nu Ron meer soleerde werd een toetsenman aangetrokken in de persoon van Jan Humme.

Na een hele succesvolle periode moest echter worden vastgesteld dat Jan Humme een belangrijke carrière en een gezin aan het opbouwen was en dat dit zeer veel tijd vergde. Hij moest dan ook keuzes maken en die vielen voor de band niet gunstig uit. Toen waren er nog maar 4 indianen. Toch zijn dit altijd de momenten in het lange leven van Ebon geweest waarop er iets min of meer onverwachts gebeurde...
Ron Schnater deed tussen het gitaarwerk door gewoon ook toetsen.
Aangezien Pieter van 't Klooster dat ook al geruime tijd tussen de gitaarpartijen door deed kreeg de band langzaam maar zeker een heel nieuwe muzikale kleur.

Door de jaren heen is ook het repertoire aan de tijd aangepast. Zo worden echte onvervalste oude rockers afgewisseld met werk van o.a. Alan Parsons, the Eagles, Little River Band, Joe Cocker, Pink Floyd, Robben Ford en talloze andere groepen.

En dan... last but not least... gedurende al die tijd is de groep technisch bijgestaan, gereden, gesteund, opgepept, van koffie voorzien en uitgekafferd als men het er weer eens bij liet zitten door een wel zeer legendarische volhouwer... Jan van Duren.